Obecnie w pieczy zastępczej instytucjonalnie żyje około 16,0 tys. osób, w tym ponad tysiąc niemowląt i dzieci do 3 roku życia.

Badania pokazują, że bardzo ważne w życiu malutkiego dziecka jest to, aby było ono zaopiekowane przez te same bezpieczne osoby. Kluczowe jest, żeby to te same osoby odpowiadały na potrzeby dziecka.

W momencie, kiedy płacze, czegoś potrzebuje pojawiał się przewidujący, odpowiadający na te potrzeby zawsze ten sam opiekun. Placówka instytucjonalna nie jest miejscem, które może zapewnić taką opiekę. Nawet w najlepszym domu dziecka, w którym pracują cudowni opiekunowie i wychowawcy (ciocie i wujkowie) dziecko nie ma stałego opiekuna.

Personel przychodzi, zmienia się, każda z tych osób inaczej pachnie, reaguje w momencie potrzeby dziecka i to nie spełnia tego podstawowego warunku stałości, przewidywalności, co w bardzo dużym stopniu wpływa na rozwijający się styl przywiązania dziecka. Dziecko powinno rozwijać się w bezpiecznym stylu przywiązania. W domu dziecka nie ma takiej możliwości.

Dlatego tak bardzo istotne jest, aby najmłodsze dzieci, które nie mogą wychowywać się w rodzinie biologicznej, znajdowały swoje miejsce w rodzinach zastępczych. Głównie po to, żeby na ich potrzeby zawsze odpowiadała ta sama osoba czy też osoby, dzięki którym poczują się zaopiekowane.

Dzieci znajdujące się w rodzinach zastępczych na „progu” swojego życia, mają szansę nauczyć się: właściwego przywiązania, miłości, mogą także otrzymać wsparcie i poczucie bezpieczeństwa.

Dzięki temu, jako dorośli m.in. będą umieli przyjmować wyzwania, które na nich czekają. I co najważniejsze dostaną szansę na stworzenie własnej rodziny opartej na właściwie zbudowanych relacjach.